Z Wikipedi:

ST Brda (GDY-261)-polski trawler typu B10, zbudowany w Stoczni Gdańskiej . Należał do Przedsiębiorstwa Połowów Dalekomorskich i Usług Rybackich Dalmor . Zatonął 10 stycznia 1975 roku wraz z 10 członkami załogi (jedenasta ofiara zmarła w szpitalu na skutek zawału serca) w Duńskim porcie Hanstholm.

Katastrofa

Do katastrofy doszło w nocy z 9 na 10 stycznia 1975 r. podczas wchodzenia do portu Hanstholm. 8 stycznia 1975 r. pierwszy oficer zachorował na zapalenie ucha środkowego i ponieważ próby leczenia streptomycyną dostępną na kutrze (zlecenie wydał lekarz z Gdyni konsultujący przez radio) nie przyniosły skutku, to kapitanowi następnego dnia polecono wpłynąć do portu i przekazać pierwszego oficera do szpitala na lądzie. Statek dopłynął do portu wieczorem i kapitan zdecydował się na próbę wpłynięcia (Izba Morska w Gdyni później uznała to za błąd, gdyż stan pierwszego oficera pozwalał na czekanie do rana, a warunki hydrograficzne w porcie Hanstsholm są ciężkie, zaś kapitan nie znał tego portu, więc nie powinien podejmować próby wpłynięcia w nocy). Podczas wpływania do portu statek został zniesiony przez prąd na lewo od toru wodnego w stronę główki falochronu i uderzył o dno, co doprowadziło do uszkodzenia steru i jego zablokowania w pozycji prawo na burt (Izba Morska uznała tu współwinę kapitana, który niewłaściwie prowadził nawigację zaniedbując kontrolę głębokości wody, i kierownictwa portu, które nie uaktualniło map portu – wg tych map głębokość wody była większa o kilka metrów niż w rzeczywistości). W tej sytuacji kapitan Andrzej Zieliński rzucił kotwicę oraz poprosił kapitana portu o holowniki (wcześniej próbował prosić o pomoc siostrzany statek "Barycz" przebywający w porcie, którego kapitan odmówił wypłynięcia, bo jak zeznał "nie chciał męczyć załogi" — został później uznany za winnego zaniedbania przez Izbę Morską). Port nie dysponował jednak etatowymi holownikami i statkami ratowniczymi (Izba Morska uznała to za zaniedbanie), więc wysłał dwa duńskie statki przebywające w porcie (ich wypłynięcie uległo opóźnieniu, bo wpierw negocjowano warunki zapłacenia za akcję ratowniczą). Gdy statki dopłynęły na miejsce, ich kapitanowie z uwagi na silny wiatr i prąd uznali próbę odholowania "Brdy" za zbyt niebezpieczną i zaproponowali tylko podjęcie załogi, na co nie chciał zgodzić się kapitan "Brdy" — nie zdążono przed katastrofą dojść do porozumienia. Wskutek silnego wiatru oraz niesprzyjającego stanu morza "Brda" niedoczekawszy się pomocy, wlokąc kotwicę a drugą zrywając, zdryfowała rufą na gwiazdobloki falochronu wewnętrznego. Wkrótce ustawiła się równolegle do tego falochronu a następnie położyła na boku. Cała załoga zdołała opuścić wnętrze kadłuba i zgromadziła się w dwóch grupach: na dziobie oraz na śródokręciu w okolicach mostka. Wezwany helikopter ratowniczy podjął najpierw siedmiosobową grupę z dziobu. W czasie jego nieobecności część pozostałej załogi została zmyta do morza przez przelewające się nad leżącym kadłubem fale. Mimo podejmowanych z lądu prób udzielenia pomocy od strony falochronu, żadnego ze zmytych marynarzy nie udało się uratować. Z pozostałej części załogi podjętej przez śmigłowiec jeden z uratowanych zmarł w szpitalu na atak serca.