Sezon żeglarski nadchodzi. Najwyższy czas się zdecydować dokąd pożeglujcie tym razem. Była  już mowa o urokach Isefjordu i Roskildefjordu oraz o Kanale Kilońskim. A może zdecydujecie się tym razem na Sund (Oeresund) ? Akwen bardzo ciekawy, mnóstwo portów, w tym 8 takich, które zaznaczyłem na mapce czerwonymi plamkami. Te koniecznie musicie odwiedzić. O Kopenhadze i Helsingorze nie ma co się rozwodzić. W Malmo powstał ogromny port jachtowy. Helsinborg takze nie został w tyle. Bardzo ciekawe  jest przejscie przez Kanał Falsterbo. ADo tego urocza wyspa Ven z porcikiem Backviken lub postmilitarny Flakforted ? Przy okazji zajrzyjcie co się dzieje  w pobliskim Middelgrund, który niedawno był wystawiony przez duńska marynarkę do sprzedaży za głupie 10 milionów euro.
W Malmo istnieje jachtklub polonijny: http://www.ykpm.se/my.html

             
Z Zatoki Gdańskiej do Kopenhagi dla małego jachtu to poważny rejs po wodach otwartego morza. Odległość mierzona „kursami dyrektywnymi” wynosi około 220 mil, w tym około 120 – 160 mil żeglugi nieustannej. Odległości rzeczywiste, uwzględniające halsowanie mogą okazać się znacznie większe. Musicie być na to przygotowani. Na zamieszczonej mapce zaproponowałem start z Władysławowa, gdzie przeanalizujecie prognozy pogody polskie i niemieckie. Jakich wiatrów wam życzę ? Umiarkowanych, z każdego kierunku poza nordwestem. A jeżeli już tak wieje, to zdecydujcie się na lewy hals, który oddali was wyraźnie od niegościnnego wybrzeża polskiego (brak wód osłoniętych, niebezpieczne wejścia do portów schronienia, nieżyciowe procedury, niski komfort postoju). Strategia halsowania zależy od przewidywanych odkrętek wiatru. W razie wątpliwości w tym względzie - przezorność nakazuje trzymania się możliwie blisko „kursu dyrektywnego”. Jeżeli ów kurs prowadzi pod wiatr – spekulujcie tak, aby halsówka przebiegała w rytmie – „długi – krótki”. W rejsie do Sundu rzadko udaje się żeglować „jednym halsem”. Pamiętajcie, że wyspa Bornholm jest najdogodniejszym miejscem schronienie w tym rejonie Bałtyku. Zawsze znajdziecie na nim brzeg zawietrzny. Namawiam na skorzystanie z Kanału Falsterbo. Po pierwsze, że bliżej, po drugie, że ciekawiej. Po wyjściu z Kanału, po minięciu stawy Höllviken proponuję niezwłoczne przeniesienie się pod duński brzeg, tak aby przepłynąć  nie pod mostem, a nad tunelem Dania-Szwecja.
Ze Świnouścia do Kopenhagi jest znacznie bliżej, bo około 120 mil „kursami dyrektywnymi”. Do tego połowa drogi przypada na wody lekko osłonięte z możliwością przycupnięcia w Sassnitz lub w którymś z portów Zatoko Køge w razie czego.Trzymanie się zachodniego skraju toru podejściowego do Kopenhagi zmusza was do bacznej obserwacji sieci, które są tam notorycznie wystawiane. Bądźcie też przygotowani na nisko przelatujące samoloty podchodzące do lądowania lub startujące z kopenhaskiego lotniska. Nie, nie bójcie  się o maszty jachtów, ale z zaskoczenia można się wystraszyć gdy ogromny Jumbo-Jet raptem pojawi się nad jachtem. 

Middelgrund - tylko 10 mln euro

.

Kopenhaga - Syrenka

.
Kopenhaga, stolica Królestwa Danii - miasto urocze. Oryginalna, duńska nazwa – København, czyli „port kupców”. Jest to zadbane, czyste  miasto o pięknej architekturze, licznych zabytkach, atrakcyjne i pełne rozrywek. Po Kopenhadze wspaniale jeździ się rowerem.
Kopenhaga jest najważniejszym portem Sundu. Ściągają tu liczne jachty obcych bander. Na gości czekają liczne przystanie jachtowe, oferujące komfort, bezpieczeństwo i uczynność personelu. Oczywiście trochę to kosztuje, ale opłaty postojowe nie są rujnujące. W porównaniu do opłat w portach śródziemnomorskich – po prostu taniocha. Najwięcej jachtów przybywa z Niemiec, Holandii, Szwecji, Norwegii i Wielkiej Brytanii.

    
Miasto. O historii miasta nie będę długo rozwodzić. Zainteresowani nabędą przed rejsem jeden z wielu przewodników turystycznych wydawanych w Polsce. Tu tylko kilka zdań dla porządku, a właściwie dla przygotowania decyzji, że do Kopenhagi warto popłynąć. Bo warto !
Do XII wieku była to tylko osada rybacka. Swój szybki i nieco niespodziewany awans zaedziecza królowi Erykowi Pomorskiemu, który z podatków skrupulatnie nakładanych na statki przepływające Sundem sfinansował transformację osady w warowny gród portowy. „Nakłady inwestycyjne” (dzisiejsza nowomowa)  nakręcały koniunkturę handlu i ani się obejrzano jak Kopenhaga stała się drugim co do ważności portem Bałtyku. Pytacie o pierwsza pozycję ? Oczywiście Gdańsk był, jest i zawsze będzie na Bałtyku liderem. Kopenhaga stolicą została dopiero w roku 1443, kiedy król Christian wzniósł sobie tu takie budowle jak Rosenborg Slot i Borsen Rundetarnet. W roku 1699, za panowania Frederika III zbudowano port Amalienborg (nie trudno zgadnąć, że Amelia to imię małżonki Jego Królewskiej Mości). Obiekty te zachowały się do dziś.
Jak już wspomniałem, przystani jachtowych jest sporo, ale niezależnie gdzie będziecie cumowali – musicie pstryknac sobie fotkę z Syrenką. Najlepiej zrobić to rankiem, bo później trudno się dopchać. Autokar za autokarem wypluwa tłum turystów. Najwięcej takich niewyrośniętych, skośnookich z kamerkami na brzuszkach. Tą wdzięczną posągowa dziewczynę podarował miastu właściciel browaru Carlsberg (uważajcie na moc piwa Carlsberg Elefant !). Wyrzeźbił ją Edvard Erichsvan. Od roku 1913 Syrenka jest rzeczywistym „logo” miasta. Niszczona była przez parszywych wandali kilkakrotnie. Dwa razy urwano (i skradziono) jej główkę, raz ukręcono rączkę, raz wbito krowi łeb na świeżo odrestaurowaną rzeźbę. Wiem, że gwałcę panoszącą się obecnie „poprawność polityczną”, ale po mojemu tylko kara publicznej i transmitowanej przez TV chłosty (pardon – na gołą sempiternę) była by właściwa i naprawdę odstraszająca.
Niedaleko Syrenki znajduje się fontannę z boginią Gefion – orząca z pomocą trzech synów graniczną skibę. Dla wykonania tej gigantycznej pracy zmuszona była swych synków zamienić w trzy rosłe woły – ciągnące pług. Absolutny turystyczny program-minimum musi zawierać także obejrzenie zmiany warty gwardii królewskiej oraz wizytę w najsłynniejszym europejskim lunaparku „Tivoli”.
Przystanie jachtowe. Jest ich wiele, nie sposób opisać i narysować wszystkie. Dlatego przedstawiam tylko te, które uznałem za najdogodniejsze. Każda z nich ma swoje zalety i wady. Jedne znajdują się blisko  centrum miasta, do innych nie trzeba wiele zbaczać z dalszej trasy, jedne oferują wszelkie wygody, inne atrakcyjne widoki, jedne są tańsze – inne odstraszają wysokością postojowego. Na uproszczonym planie kopenhaskiego portu zaznaczyłem kółkami przystanie Margretheholm Havn, Svanemøllehavnen, Langelinie („królewski”), Nyhavn oraz Christianskanal. Kolej na krótkie ich omówienie.
Margretheholm Havn (Lynetten) jest jedną z dwóch największych kopenhaskich przystani jachtowych. Obecnie posiada 1200 stanowisk cumowniczych i znaczne rezerwy rozwojowe (teren i akwen). Od lat legitymuje się posiadaniem Bla Flag, przyznawaną przez Foundation for Environmental Education in Europe za wzorową troskę o ochronę środowiska naturalnego. Zalety przystani – bezpośrednio przy szlaku żeglugowym Sundu, łatwe wejście, wolne stanowiska nawet wieczorem, miły personel, umiarkowane opłaty, bardzo dobrze zaopatrzony sklep żeglarski, punkt informacji turystycznej, niezbyt droga restauracja i co ważne – bezpłatne korzystanie z przystaniowych rowerów.  Przystań dysponuje żurawiem do podnoszenia jachtów, pochylnią, automatycznym dystrybutorem paliwa  (okresowo nieczynny). Wzorowe sanitariaty, rozdzielnice elektryczne, zawory czerpalne wody, warsztat.  Do centrum miasta kawałek drogi (około 2 km), ale to nie wielki mankament, bo oprócz rowerów można skorzystać z transportu autobusowego (przystanek końcowy obok). Trasa prowadzi przez zielone tereny otaczające stare fortyfikacje oraz obok jachtów zacumowanych w Christianskanal. Właścicielem przystani jest Sejklubben Lynetten. To prężne stowarzyszenie zajmujące się nie tylko cruisingiem, ale i regatami. Wydaje własne „notisy nawigacyjne” i klubowy biuletyn z komunikatami o imprezach, wynikami regat, kronika towarzyską. Telefon do bosmanatu: 3257 5778, e-mail info@lynetten.dk   Uwaga bardzo praktyczna – zaraz po zacumowaniu należy bez zwłoki odwiedzić kantor pani bosmanki i uiścić opłatę. Taki tu zwyczaj, który warto uszanować aby uniknąć nieprzyjemności. Jeżeli przybyliście do przystani po godzinach urzędowania – opłatę uiścicie u bufetowej restauracji na pięterku.
Svanemøllehavnen. W roku 1985 Københavns Amatør Sejklub, Sejklub Sundet oraz Öresunds Sejklub „Ferm” połączyły siły i kieszenie przystępując do rozbudowy drugiej wielkiej przystani jachtowej z około tysiącem stanowisk cumowniczych. Przystań działa jako marina. Svanemøllehavnen rozwija się dalej. W roku 1965 dobudowano następnych 100 stanowisk  przy pomoscie Ostmolen (na zewnątrz basenu, w kanale prowadzącym do przystani Kalkbrånnerihavnen). Pomysł, projekt, uzgodnienia, zezwolenie na budowę oraz same roboty zajęły tylko 13 miesięcy. Dobrze to świadczy o organizacji, administracji, wykonawcach i braku i... przeoczeniu sprawy przez kopenhaskie „komitety protestacyjne”. W roku 2004 zakończono budowę pirsu północnego z małym basenem w jego części głowicowej.
Svanemøllehavnen znajduje się na północnych peryferiach Kopenhagi. Do centrum miasta ponad 3 kilometry, czyli można zrobić sobie taki spacer, jeśli nie macie swoich rowerów. Przystań nie dysponuje rowerami. Do miasta można dojechać autobusem lub szybką koleją miejską, której przystanek znajduje się około 400 m na zachód od przystani.