Drogi Kolego Zbyszku - nastawiony polemicznie,

Mówiąc szczerze, nie bardzo zrozumiałem przesłanie Twojego komentarza. Czy ma on dotyczyć wyższości:

a. Parametrów żeglownych Sportiny

b. Budowy łódki z gotowych prefabrykatów nad łódką budowaną ze sklejki poczynając od rysunku.

Gdybym miał pieniądze, w czasach gdy rysowany był Petrel, to niewątpliwie szukałbym takiej łódki. Bo dobrze pamiętam, co można było wtedy kupić. Żeby połatać rozpadającego się Ramblera potrzebowałem 10 kg Epidianu 5. Jego zorganizowanie zajęło mi miesiąc i tak:

3 kg pożyczyłem pod zastaw foka do Omegi

2 kg wymieniłem na 15m fału bawełnianego

6 kg ukradłem (wymieniłem za 1 półlitra i dętkę 17” oraz dynamo - bez kółka ciernego) u ciecia w klubie milicyjnym nad Wisłą.

Sklejkę było znacznie łatwiej „ załatwić”. Jeżeli dobrze pamiętam tajny punkt składania zamówień był w Pułtusku u szewca, który miał szwagra właściciela warsztatu wulkanizacyjnego w okolicach Jadwisina, który czerpał korzyści z faktu bycia mężem zastępcy głównego technologa w Hajnówce. To był jakiś prosty, nieskomplikowany układ. Płaciło się po bożemu dratwą i klejem butapren, kupowanym na bazarze przy Dworcu Wschodnim od kobiety, która handlowała pyzami. Lubiłem ją bardzo bo w rozliczeniu brała suwaki.

Sklejkę można było ciąć w sypialni, a przechowywać gotowe elementy w przedpokoju na 3 piętrze na ulicy Starego Doktora w Warszawie. A potem zbudować cały kadłub w tej sypialni i spuścić go na linach na trawnik (co wtedy wydawało mi się dość normalnym sposobem budowy jachtu przez Wujka Jurka, któremu pomagałem). Wujek do dzisiaj jest dla mnie silnym wzorem osobowym utalentowanego konstruktora-wynalazcy, zresztą świetnego dydaktyka, dzięki któremu bardzo chce mi się pisać na SSI.

Ale wracając do Petrela. Aksonometria pokazuje dopracowane szczegóły, narysowane ręką konstruktora, który żeglował dużo – i nie wyłącznie po głównym ekranie AutoCAD’a. Zwróćcie uwagę, na bezpieczny, nieduży kokpit. Wyniesienie do tyłu wózka szotowego gwarantuje sprawną komunikację z kabiną i dobre wybranie żagla na kursach ostrych. Nie obniżony pokład mostkowy w małej łódce daje korzystną przestrzeń w zabudowie małego silniczka wysokoprężnego = łatwy dostęp do regulacji zaworów (o ile ktoś by miał wtedy pieniądze na mały silnik). Posty i tani w wykonaniu ster pawężowy. Kabina dobrze doświetlona – przyjemnie jest w takiej przebywać w czasie długich godzin na morzu - w przeciwieństwie do współczesnych konstrukcji inspirowanych statkami więziennymi i doświetlanymi wyłącznie lukiem od góry (vide stoczniowe wersje pierwszych Sportin).

Także kosz dziobowy urzeka swoją elegancją – prosty w wykonaniu amatorskim o naturalnej sztywności kształtu i niezakłóconej pracy sztaksla. Ktoś, kto sam budował łódki od razu widzi takie szczegóły. I jeszcze drobiazg. Zwróćcie uwagę, na praktyczne klepki przeciwpoślizgowe przy maszcie. Wpadły mi od razu w oko, przypominając rozmowę z pełnym pychy, polskim konstruktorem, któremu zwróciłem uwagę, że kosmiczny kształty kopuły będącej podstawą masztu w jego projekcie, będzie śmiertelnym zagrożeniem dla człowieka w sztormie przy maszcie. Na co odrzekł z pogardą, że u niego nie chodzi się w sztormie do masztu, bo wszystko można zrobić z kokpitu…

I jeszcze drobiazg. 2 lata temu kupowałem coś w szczecińskiej „Aurze”. To centrum życia towarzyskiego w sezonie. Nie wiem jak rozmowa potoczyła się w kierunku Petrela, ale jeden z kupujących ożywił się i z wyraźnym zainteresowaniem spytał mnie ze śląskim akcentem czy mam taką łódkę. Powiedziałem, że nie – ale znam konstruktora, który właśnie sprowadził łódkę ze Szwecji i montuje w niej silnik. Na co mój rozmówca wyciągnął nowiutki filtr siatkowy do wody zaburtowej i powiedział, żebym go przekazał konstruktorowi jako wyraz wdzięczności - bo to świetna łódka. Po czym wymruczawszy nazwisko gdzieś się ulotnił.

Dzieła chwalą swoich Mistrzów. Napisał Kolega – „ja pamietam te wnętrza tamtych jachtów, bardziej, zbiór szuflad do podziania się”.

Mnie te szuflady zachwycają do dziś – miałem wielką przyjemność i prawdziwy zaszczyt przygotowywać taki zbiór szuflad do startu w Jester Chalenges. Praktyczność Petrela bardzo mnie porusza. Mistrzostwo konstruktora polega na tym, aby w zadanych ograniczeniach uzyskać jak najwięcej. I proszę mi wierzyć, że radość z żeglowania na moim ciasnym 25 stopowym, 100 letnim Donaldzie z najlepszą na świecie Żoną, wcale nie jest ani trochę mniejsza od czarterowanych 50-70 stopowców.

A co do linii i 16m2 Petrela w porównaniu do Sportiny? Z żeglowania na Sportinie 595 zapamiętałem dobrze jej specyficzną charakterystykę – duży moment prostujący przy małych kątach - a potem gwałtowne przechyły.

Na jeziorze z załogą która lubi się ścigać – to rozkosz. Na morzu w pojedynkę czy we dwójkę – to jak film grozy Hitchcocka. Dlatego jeśli miałbym czymś żeglować tak jak w ostatnie wakacje z moim dorastającym Mikołajem, gdy wiatromierz zamocowany na koszu rufowym ciekawie wychyla się poza 40-tkę – to niewątpliwie wolałbym Petrela.

Ale o gustach się nie dyskutuje. Tyle w nastroju koncyliacyjnym.

Wasz oddany T.L.

PS. Jurku! Czy mógłbyś opublikować rysunki wnętrza Petrela – zbieram takie szkice od dzieciństwa.