Relacja z XXXI Kursu i Zlotu Instruktorów Turystyki Żeglarskiej PTTK „Serpelice 2014”
Pomimo nieraz znacznych odległości jakie przyszło pokonać uczestnikom kursu i zlotu prawie wszyscy wieczorem 2 października zameldowali się w ośrodku Urocza. Część zamieszkała w pokojach hotelowych, część w ogrzewanych domkach kampingowych z łazienkami. Pierwsze powitania i nie kończące się opowieści o mijającym sezonie, przeżytych przygodach, wrażeniach i spotkanych osobach, ciągnęły się do późna w nocy.

Drugi dzień, jak to już jest w zwyczaju zlotów poświęcony jest krajoznawstwu. Co roku odwiedzając inne regiony Polski, mamy możliwość poznania nieznanych nam dotąd miejsc, zobaczenia zabytków oraz pomników historii i przyrody. Tak również było w tym dniu. Autobus PKS Łosice punktualnie podjechała pod bramę ośrodka i mogliśmy dojeżdżając w luksusowych warunkach, rozpocząć zwiedzanie Janowa Podlaskiego, Siemiatycz, Drohiczyna i Grabarki.
Patrząc na mapę mogłoby się wydawać, że odległości niewielkie, ale jedyny most w okolicy na Bugu, w Kózkach, zdecydowanie wydłużał drogę i czas trwania naszej krajoznawczej eskapady.
Przejazd do Janowa Podlaskiego choć szybki, przysporzył nam wielu wrażeń, przejeżdżaliśmy bowiem przez jeden z najładniejszych fragmentów przełomu i pośród nadbużańskich łąk. Zwiedzając stadninę koni arabskich w Janowie Podlaskim mieliśmy okazję, dzięki przewodniczce posiadającej ogromną wiedzę i bardzo kompetentnej, poznać stadninę, jej dzieje i tragiczną historię hodowli koni podczas zaboru rosyjskiego i okupacji hitlerowskiej. Poznać historię najznakomitszych ogierów i klaczy, zobaczyć nowoczesne zabudowania stadniny, padoki i konie w galopie. Ten odgłos i gracja ruchu, chyba u każdego wywołała dreszczyk wzruszenia i pewnej nostalgii. Przypominając powiedzenie Krzysztofa Baranowskiego: „trzy rzeczy są najpiękniejsze na świecie, to kobieta w tańcu, koń w galopie i statek pod pełnymi żaglami”, dwie już mogliśmy w pełni potwierdzić, o pierwszej mówiącej o kobiecie w tańcu mogliśmy się przekonać podczas wieczornego grilla, z muzyką i tańcami naszych własnych muz.
Niezmiernie interesująca, zachęcająca do słuchania kronika hodowli koni arabskich, położenie obiektów i wybiegi dla koni, sposób opowiadania o historii i dniu dzisiejszym stadniny, bezpośredni kontakt z końmi w zagrodach, spowodował znaczny niedoczas w programie wycieczki, a kierowca autokaru był zobligowany do przestrzegania surowych norm czasu pracy za kierownicą.
Szybki przejazd do Siemiatycz, przez Sarnaki, miejsca spektakularnej akcji przechwycenia wiosną 1944 r przez polskie podziemie, niewybuchu rakiety V2 i późniejsze przekazanie jej części do Londynu i w Siemiatyczach spotykamy się z Kamilem, naszym przewodnikiem po dalszych atrakcjach tego dnia. Zwiedzamy kościoły, cerkwie, synagogę, charakterystyczne miejsca w historii tak wielokulturowego miejsca jakim było i jest Podlasie. Gdzie katolicyzm przeplata się z prawosławiem, gdzie nikogo nie dziwią dwa różne, ustawione obok siebie krzyże, gdzie Grabarka, Częstochowa prawosławia, przyciąga nie mniejsze rzesze swych wyznawców niż polska stolica maryjnego kultu. Gdzie ludzie żyją w zgodzie, są sobie pomocni i życzliwi, a przy okazji potrafią wspólnie obchodzić swoje religijne święta, nie ważne, że oddalone od siebie czasowo o 13 dni.

Niedaleki Drohiczyn ze swym wzgórzem zamkowym z którego rozpościera się wspaniały widok na następny z przełomów Bugu, daje chwilę odpoczynku i pokazuje swe zabytki. Zwiedzamy siedzibę biskupów drohiczyńskich i muzeum kajakarstwa, o istnieniu którego niewielu uczestników wycieczki wiedziało. Niezmiernie miłym dla podniebienia zgłodniałych już zlotowiczów był obiad w restauracji Irena, gdzie podano nam miejscowy specjał - zaguby. Nie wyjaśnię co to jest, proponuję sprawdzić osobiście, zapraszam, bo warto, danie jest wyśmienite w smaku z karkówką i czerwoną kapustą.

Dojeżdżając do wcześniej już wspomnianej Grabarki, świętej góry polskiego prawosławia, zwiedzamy cerkiew, słuchamy opowieści o pobliskim klasztorze, mamy możliwość napić się ozdrowieńczej wody ze źródełka bijącego u podnóża góry. Spacer obok tysięcy wotywnych krzyży, na każdym zrobił przeogromne wrażenie i skłonił do zadumy nad przemijającym tak szybko czasem, jego marnością, a może i niespełnieniem.

Krzyże duże, średnie, małe i takie które ledwo widać, wykonane z metalu, kamienia, drewnianych bali, powstałe ze związania dwóch patyków, prawie już rozsypujące się z upływu czasu, wyzwalają wręcz oczyszczające katharsis.
Spory niedoczas z planem podróży, dziewięciogodzinny, ustawowy czas pracy kierowcy autokaru, nie pozwolił nam na zrealizowanie ostatniego punktu piątkowego zwiedzania. Spojrzenie w Mielniku, z punktu widokowego na jedyną działającą w Polsce odkrywkową kopalnie kredy. Widok niezmiernie intrygujący, lecz realia zmusiły nas do szybkiego powrotu do Serpelic.

Przygotowując w tajemnicy z Pawłem Czudowskim wystawę pt. „Nasi najlepsi” pokazującą działalność społecznikowską, udział w niezliczonych rejsach i zlotach Edka Kozanowskiego, w towarzystwie niezastąpionej żony Basieńki, chcieliśmy jako KTŻ ZG PTTK wyrazić szacunek i oddać honor żeglarzowi, który potrafił zainicjować i poprowadzić pierwsze rejsy łodziami śródlądowymi na pobrzeże Bałtyku. Który dał przykład i pokazał, że nie rygorystyczne ograniczenia administracyjne, a zdrowy rozsądek, wiedza i umiejętność przewidywania powinny być podstawową przesłanką zezwalającą na pływania morskie.
Dodatkowo miałem przyjemność wręczyć Edziowi dyplom przyznany przez ministra sportu i turystyki, za długoletnią pracę w jury konkursu „Nagroda Przyjaznego Brzegu”. Później była jeszcze lampka szampana, gratulacje, uściski dłoni, podziękowania. Dla nas ogromna satysfakcja, dla Edka wzruszenie ale i chwila zadumy.

Wieczór zakończyła kolacja z grilla, z prawie niezliczona ilością karkówki, własnego wyrobu kaszanki, kiełbasek i różnorakich domowych ciast i napitków.
Specjalnie zbudowane, przestronne i zadaszone miejsce na kominek oraz ognisko zachęcają do długiej biesiady. A wszystko okraszone muzyką na żywo, dźwiękiem akordeonu i śpiewem naszego zapiewajły, który rozchodził się do samej północy i prawie wszystkich uczestników zlotu bawił i rozgrzewał do końca.

Następny dzień, przy równie pięknej jesiennej pogodzie, pozwolił nam w trzech grupach pożeglować, specjalnie przystosowanym na płytkie wody bocznokołowcem, w górę Bugu, aby podziwiać od wody nieskażoną niczym przyrodę, usłyszeć cichutki plus wody, poczuć na twarzy ciepło słonecznych promieni i delikatny powiew wiatru.
W tym czasie pozostali uczestniczyli w kursie nauki udzielania pierwszej pomocy przedmedycznej, ucząc się rzeczy nowych lub pogłębiając praktycznie na fantomach, wcześniej zdobyte umiejętności. W wielu przypadkach okazało się, że wiedzieć wcale nie znaczy umieć i kilka osób po raz pierwszy mogło skutecznie nauczyć się prawidłowego wykonywania sztucznego oddychania i masażu serca. A że nie jest to ani łatwa ani lekka czynność, wielu szkolącym się pot na czole kroplił się obficie.
Pozostały do obiadu czas przeznaczony został na rozmowy kwalifikacyjne z kandydatami na instruktorów, pozostali uczestnicy zlotu mogli podziwiać przyrodę i zabudowę Serpelic.
Po obiedzie KTZ ZG PTTK zebrała się na swym posiedzeniu, aby omówić i ocenić mijający sezon żeglarski: rejs po Pętli Żuławskiej i do Brukseli z okazji X lecia przystąpienia Polski do UE, zatwierdzić listę przyszłorocznych imprez objętych patronem KTŻ, wyznaczyła zadania na najbliższy okres, wysłuchała informacji o kończącej się, XI edycji konkursu „Nagroda Przyjaznego Brzegu”.
Niezwykle ciepły sobotni wieczór ponownie zapraszał do ogniska i na samodzielnie pieczone kiełbaski. Odbył się również konkurs –„grill na różne sposoby- co można smacznego przygotować na ogniu”. Chętnych do udziału w konkursie było wielu i uniemożliwiło jednoczesne przygotowanie na ogniu wszystkich smakołyków. A były przeróżne: od prażonych w miodzie orzechów włoskich, poprzez plastry cukinii polane smakowitym sosem, kończąc na szaszłykach z mieszaniny mięsa wołowego, fety i imbiru. Skład oceniający doszedł do wniosku, że nie mając możliwości jednoczesnej oceny organoleptycznej przygotowanych potraw, wśród wszystkich biorących udział w konkursie zostaną rozlosowane nagrody w postaci przepięknie wydanych albumów. Zabawa była przednia, a różnorodność potraw potrafiła zaspokoić gusta najwybredniejszych podniebień.

Niedzielne przedpołudnie upłynęło na dalszych szkoleniach. Dwugodzinny wykład Maćka Grzemskiego z zasad bezpieczeństwa i etykiety zapełnił do ostatniego miejsca salę wykładową, a komplet materiałów przygotowanych przez przewodniczącego KTŻ, dotyczący zjawisk meteorologicznych, omawiający zasady tworzenia się chmur i umożliwiający na podstawie przygotowanych opisów i zdjęć ich rozpoznanie, również wywołał spore zainteresowanie i „rozszedł” się bardzo szybko.
Wcześniejszy obiad, z wyborem zup, mięs, klusek lub ziemniaków, własnego wypieku ciast, to kwintesencja wyżywienia jakie w nadmiarze serwowali nam właściciele ośrodka. Nawet osoby, które musiały po śniadaniu wyjechać ze względu na odległość od domu, nie mogły się nadziwić wielkością i składem przygotowanego na drogę „suchego” prowiantu.

Trzy październikowe dni szybko minęły, zaś wspaniała pogoda sprzyjała, wręcz zachęcała do jak najdłuższego pobytu na łonie przyrody, z czego chętnie korzystaliśmy. Niestety wcześniej czy później trzeba spotkać się z rzeczywistością i wrócić do domu. Przyszłoroczny kurs i zlot odbędzie się „gdzieś” w centralnej Polsce, gdyż wielu uczestników miało w tym roku do pokonania 400-500 km w jedną stronę. Gdzie odbędzie się zlot ja już wiem, ale na razie pozostawię to w tajemnicy, aby wszystko przygotować a dopiero potem zaprosić.
Dziękuję wszystkim uczestnikom zlotu za stworzenie tak wspaniałej atmosfery, za wspólną zabawę, za udział w szkoleniach, za chęć bycia z sobą.
Pozdrawiając żeglarsko
Komandor zlotu
Wojtek Skóra