Galeria obrazów marynistycznych „ŻAGLE NA SZTALUGACH”  nie zna granic czasowych ani obszarów.

Tym razem Krzysztof Baranowski przywołał Polinezyjczyków. Pozwólcie na małą repetycję. A więc za

Wikipedią:  Polinezja (z stgr. πολύς polys „liczny” + νῆσος nesos „wyspa”) – wschodnia część Oceanii,

położona w środkowej części Oceanu Spokojnego, po obu stronach równika i po obu stronach linii zmiany

daty. Wyspy Polinezji są pochodzenia wulkanicznego lub koralowego. Klimat wysp jest gorący i wilgotny;

porasta je bujna roślinność międzyzwrotnikowa.

Dołączam mapkę aby unaocznić  położenie i odległości.

.

.

Lato jeszcze trwa – żeglujcie w kamizelkach, używajcie lifelin.

Żyjcie wiecznie !

Don Jorge

-----------------------------------------------------

Polinezyjczycy

Wyparci przez wojownicze plemiona mongolskie dotychczasowi mieszkańcy legendarnej krainy Gawaiki – wysp Indonezji i Indochin, ruszyli na wschód przez kolejne archipelagi, dwie Drogi Mleczne, Mikronezję i Melanezję. Gdy w Europie dogorywało Imperium Rzymskie, dotarli do dzisiejszych Wysp Towarzystwa.

Polinezyjczycy w ciągu tysiąca lat poczynając od V w., zasiedlili wyspy na obszarze czterokrotnie większym niż Europa. Ich specjalnością były katamarany opierające się na dwóch kadłubach i proa o jednym kadłubie i jednym pływaku stanowiącym, w zależności od halsu – podpórkę lub przeciwwagę. Proa miało więc zamiast rufy drugi dziób, używany w tym charakterze w zależności od położenia w stosunku do wiatru.

/

.

/

.

Główną siłę napędową stanowił duży żagiel rozprzowy z maty splecionej z włókien pandanusa, ale również oryginalne żagle ujęte w dwie bambusowe reje spięte na dziobie zwane kleszczami kraba.

W toku wieloletniej praktyki żeglarskiej nauczono się wykorzystywać do określenia pozycji statku wszystkie zakłócenia biegu fal pędzonych przez pasat, a więc krzyżowanie się fal odbitych od niewidocznych wysp, jak również odbicia na niebie wody niewidocznych za horyzontem lagun. Z pręcików bambusowych, żyłek liści palmowych i muszelek tworzono mapy obrazujące falowanie morza, kierunki prądów, zasięgi widzialności wysp i najdogodniejsze kursy. Mapy te zwane pręcikowymi zdradzają, że podstawową umiejętnością polinezyjskiego nawigatora było „czytanie wody”.

krzysztof