|
Ludzie myślą, że przygotowania do trawersu Bałtyku to wiosłowania, wiosłowania, wiosłowania. Wiosłowanie oczywiście jest, ćwiczenia ogólnorozwojowe także, ale to nie wszystko. Człowiek przygotowujący się do ekstremalnego wysiłku w ekstremalnych warunkach musi także ćwiczyć odporność na zimno, niewygody. Czyli po prostu przygotować się mentalnie.
Nie wiem, czy to, że Krzysztof Buczyński ma już 50 lat to "plus" czy "minus". I jeszcze jedno - na kajaku nie będzie ogniska
W każdym bądź razie - poczytajcie sobie o przedrejsowej zaprawie zimowej Śmiałka.
Lista protektorów i sponsorów trawersu nadal otwarta.
Żyjcie wiecznie!
d'Jorge
===============================
PIERWSZA AKLIMATYZACJA NA PLUSIE
Na wyprawę zimową trzeba zahartować organizm. Bzura zamarzła. Pływać nie można. Sprawdzonym sposobem z poprzedniego roku są wyprawy rowerowe do puszczy. Razem z Darkiem Wendrychowiczem wyjeżdżamy w sobotę rano. Temperatura od 0°C do +1°C. Szosa czarna, jedzie się dobrze. Przeszkodą jest tylko silny, boczny wiatr. Czasami trzeba uważać, aby nie zwiało nas z szosy. Przy skręcie do lasu boczna droga jest zalodzona. Jedziemy ostrożnie. Do puszczy wchodzimy prowadząc rowery. Jest Nowy Rok. Przy stojącym ciągniku chłopaki świętują. Jeden z nich poznaje mnie. Witamy się i zaczynamy rozmowę. Okazuje się, że Andrzej trenował u mnie Taekwon-do ponad 20 lat temu. W tamtym roku widywał mnie w lesie na biwakach - mieszka niedaleko. „Kiedyś strasznie wiało”- mówi „mróz ponad -20°C, a ty sam w lesie. Poczułem ulgę, kiedy zobaczyłem rano, że wracasz do domu”. Przez puszczę prowadzimy rowery w głębokim śniegu. Wkrótce znajdujemy miejsce na biwak pośród
świerków i sosen. Wiatr wyje w koronach drzew. Nie rozbijamy namiotów.
Kładziemy karimaty i rozkładamy sprzęt biwakowy. Ja zbieram drewno, a Darek przerąbuje gałęzie. Kiedy się ściemnia, rozpalamy ognisko i spożywamy kolację. Wysoko huk wiatru, ale przy ogniu ciepło i zawsze czujemy niesamowity spokój. Życie staje się prostsze, prawdziwsze. To mój „Dom pod Gwiazdami”. Ognisko płonie. Wspominamy nasze przygody oraz słynną „wyprawę Endurance”. Dawni polarnicy mieli o wiele gorzej. Kilkanaście miesięcy spędzili na lodowej pustyni. Niesamowity trud, nadludzki wysiłek, zimo i głód, huraganowy wiatr i często brak nadziei na ocalenie. A mimo to wielu z nich jak Sir Ernest Shackleton zawsze wracało na niegościnne, lodowe pustynie.  Jesteśmy trochę zmęczeni i zaszywamy się w śpiworach. Darek narzeka, że nie widać gwiazd. Śnieg ubija się pod karimatą. Trudno ułożyć się wygodnie. Wiatr wyje wysoko. Wokoło ciemność… „Idziemy grupą kilku osób i nagle schodzimy do podziemi. To jakieś lochy. Ktoś nas prowadzi. Zna drogę. W półmroku korytarzy mijamy obojętnych, obcych ludzi. Schodzimy na niższy poziom. Nagle zakręt i pośród tłumu gubimy się. Zostaję sam z jakąś dziewczyną. Nie wiem którędy iść . Pod ścianami stoją łóżka, a w nich leżą ludzie. Labirynt zagęszcza się. Wygląda na to, że niektórzy tutaj mieszkają. Ogarnia mnie strach, że nie znajdziemy wyjścia i spędzimy tu resztę życia. Odczuwam, oddycham i z całych sił chce się stąd wydostać. Jakaś dziewczyna mówi, że jesteśmy na trzecim poziomie i musimy iść w górę, strach narasta. Plączą się drogi. Tracę nadzieję. Wreszcie cud! Przed nami wyjście. Na powierzchni widzę rzekę pluszczącą na kamiennych progach. Słyszę wyraźny huk wody. Grupa ludzi z plecakami szuka wejścia do podziemi. Tędy, proszę bardzo-wskazuję im drogę…”. Otwieram oczy. Nade mną gwiazdy pośród gałęzi drzew. Znów jestem na Ziemi. Po chwili zapadam w sen. Rano rozpalamy ognisko. Rozgrzewamy się gorącą herbatą. Mróz jest niewielki. Po śniadaniu zwijamy sprzęt. Las jest piękny. Ostrożnie po zalodzonej drodze docieramy do szosy. Wiatr znacznie mniejszy. Na ławeczce przystanku PKS wypijamy herbatę. Od wielu lat siadamy w tym właśnie miejscu, obserwujemy drzewa i kontemplujemy krajobraz. Zawsze w tej chwili marzę, abym mógł wrócić do malowania obrazów. Ale teraz przede mną drugi szturm na Bałtyk. Podobno na forum trwa dyskusja na temat wyprawy. Często pada pytanie: „Głupota czy odwaga?”. Ale wyjaśnienie może być zupełnie inne. W przyszłości odpowiem na to pytanie. Na pewno wiele wyjaśni lektura mojej książki „Trudna droga Vikinga”. Sponsorzy mojej wyprawy: CEZIM, TRAMEX, KĘDZIORA, IMT LOGISTIC. Patronat medialny: Ziemia Sochaczewska, Nowy Łowiczanin |