Teresa

Podeszliśmy do niego. Ubrany w pływający kombinezon leżał na plecach, nie widział nas bo podchodziliśmy od strony jego głowy. Gdy nas zauważył krzyknął: „Wypadłem z jachtu, wyciągnijcie mnie”. Dalej wszystko potoczyło się błyskawicznie. Odpaliłem silnik, zrolowałem genuę aby Teresa nie musiała się szarpać z dwoma żaglami gdy ja będę się zajmował ratowanym, opuściłem drabinkę rufową i wyrzuciłem za rufę, długą ponad 30 metrowa, pływającą cumę. Zawsze ją wożę podwieszoną na koszu rufowym – w lecie służy jako zabezpieczenie w czasie kąpieli.

W tym samym czasie Teresa zrobiła ciasne kółeczko, cuma wleczona za jachtem zacieśniła jeszcze swoją cyrkulację, ratowany żeglarz bez trudu chwycił linę (na szczęście był przytomny i sprawny choć zmarznięty) i po chwili już stał na drabince rufowej. Cała ta akcja trwała minutę (sprawdziłem później wieczorem zapisany na GPS-ie track). W tym momencie nie wiedzieliśmy jeszcze, że w dużo dramatyczniejszej chyba sytuacji jest drugi żeglarz, który był na katamaranie. „Musimy dogonić tamten jacht”- krzyknął uratowany, „Tam dryfuje mój kolega”. A więc szybko stawiam genuę, silnik cała naprzód i z prędkością 6,5 kn zaczęliśmy gonić znajdujący się grubo ponad milę od nas, dryfujący mały katamaran.

Nie było czasu aby wypytywać co i jak się stało, gdyż w tej chwili wydawało się nam, że statek, który stał na redzie, ruszył w kierunku toru podejściowego do Gdyni, i akurat w rejon gdzie mieliśmy dogonić dryfujący jacht. Skoczyłem do UKF-ki, wywołałem kapitanat Gdynia (ch12), podałem informację, że jesteśmy w akcji ratowania dryfującego jachtu i zapytałem czy statek, który widzimy rzeczywiście schodzi z kotwicowiska. Kapitan poprosił o określenie naszej pozycji względem boi GW. Podałem, że jesteśmy około mili na południowy wschód od bramki podejściowej do portu. Dopiero później pomyślałem, że mogłem również podać naszą pozycję - z display’a UKF-ki (co robią nerwy?!?). Tymczasem Teresa odczytała przez lornetkę nazwę statku. Z kapitanatu dostałem informację, że statek ten stoi na kotwicy. Równocześnie usłyszałem z kokpitu: „Widzę kulę, jest na kotwicy”.
Po kilkunastu minutach byliśmy w pobliżu katamaranu. Był to chyba mały Hobie. Dryfujący żeglarz znajdował się między kadłubami pod siatką i trzymał się za przednią rurę łączącą kadłuby. Jacht dryfował z prędkością ok. 2 kn i woda wpychała żeglarza pod spód – nie miał siły aby wciągnąć się na siatkę. Podeszliśmy bliżej i gdy byliśmy burta w burtę niecały metr od siebie, pierwszy żeglarz przeskoczył z naszej burty na katamaran i pomógł drugiemu wydostać się z wody. Zrobiliśmy jeszcze dwa kółka w pobliżu, zapytałem czy potrzebują jakiejś pomocy, odrzekli że wszystko jest w porządku, zmienili hals i popłynęli w stronę Gdyni. My popłynęliśmy na Hel.
Co się właściwie wydarzyło? W czasie stawiania katamaranu po wywrotce, jeden z żeglarzy wypadł za burtę a drugi wpadł pod siatkę. Postawiony jacht z zaknagowanym grotem, który zaczął pracować, ustawił się samosterownie i oddalił się szybko od wypadniętego. W momencie gdy wyłowiliśmy pierwszego żeglarza byliśmy ponad milę od katamaranu, a więc przebywali już oni w wodzie prawie 45 minut. Nasza akcja trwała niecałe 15 minut. Temperatura wody tego dnia wynosiła 13-14 °C. W takiej wodzie człowiek może wytrzymać 1-2 godzin. Przed hipotermią uratowały ich ocieplane pianką kombinezony pływające.
Najważniejszy wniosek z tej akcji ratunkowej jest właściwie apelem do wszystkich. Rozglądajmy się po wodzie, wypatrujmy pływających obiektów, podpływajmy do nich – to może być potrzebujący pomocy człowiek.

Wiesiek Cybulski